EXPOSITION - LA RÉPÉTITION

In 1936 schilderde Marie Laurencin La Répétition. Op het eerste gezicht is er niets dat het onderscheidt van een conventioneel genretafereel.

Een groep jonge vrouwen is bijeen; één houdt een boekje vast voor de zang, een ander een gitaar voor de muziek, weer een ander schetst een danspas, terwijl de andere twee toekijken. Zonder het te lijken, is dit schilderij niets minder dan een herformulering van Pablo Picasso's Demoiselles d'Avignon, een van de eerste werken van het modernisme: hetzelfde gordijn geopend door een van de modellen, hetzelfde aantal vrouwenfiguren in een piramidale compositie, dezelfde chromatische ritmes - een hond vervangt een stilleven op de voorgrond. Behalve dat, in plaats van de heterogeniteit te vermenigvuldigen, het hele schilderij wordt gekenmerkt door een principe van herhaling. Herhaling is niet alleen het onderwerp van het schilderij (het soort herhaling dat je nodig hebt voor een succesvolle show), het is ook de methode, belichaamd in het feit dat alle gezichten identiek zijn - een herhaling binnen de herhaling.